#23 "I became one of them"

Hi allemaal,

Zó dat is alweer even geleden. Heel lang geen zin gehad om alle drama hier te delen, not worth it.

Maar I'm back! En goed ook! 

Of naja met mij persoonlijk dan.. 

Well let me tell you the story..💫

Ik irriteer(de) me altijd aan die personen die deden alsof hun huisdier het meest perfecte, schattigste, KNAPSTE (en dan bedoel ik niet, knap als in - hij kan een kunstje - maar als in, echt knap, mooi....) KINDJE op de wereld was en hiervan constant filmpjes en foto's aan het posten waren online.

Doe tering normaal....

Maar ik moet mijn excuses aanbieden want na afgelopen weekend weet ik,

I BECAME ONE OF THEM 😱

Jillz

Skipp

6 maandjes geleden mocht ik mijn twee liefste pluizenbolletjes (a.k.a Skipp en Jillz) ophalen.

Sinds die dag is geen één dag hetzelfde. Je bent er constant mee bezig. Op dag 1 liet ik s' avonds zelfs het licht aan voor ze, toen ik naar bed ging.......

Like, wtf. 
Ik weet dat katten nachtvisie hebben dus WHY. 

Nou omdat ik ze, sinds dat ze in m'n mandje gingen, als mijn kindjes beschouwde. 

2 zwaar moeilijk opvoedbare kindjes, dat dan weer wel.

Want luisteren hó maar!

Hieronder even een lijstje met wat ze allemaal geflikt hebben:

- Het leegplukken van de tissue dozen, met als gevolg dat heel het huis onder de kleine stukjes tissue lag.

- Alle steentjes, die voor de sier tussen de kaarsen lagen, van het blad afgooien en verspreiden door het hele huis.

- Letterlijk, ín de gordijnen springen

- Zo lomp rennen/stoeien dat de -push/open- deurtjes open gaan en ze dus daar alle spullen uit kunnen gooien (incl. de punaises)

- De drinkbakken omgooien. En dan het liefst zodra het baasje naar haar werk is en pas 10u later thuis komt en kan ontdekken dat haar houten vloer daar niet zo goed tegen kan.

- Het leeggooien van de voerbakjes... Je kan ook zo leuk spelen met die brokjes.

- Het deurtje van de vitrinekast proberen te openen en dan alles omgooien.

- Deuren openen door middel van heel hoog springen (veel eten en dus zwaar zijn) en aan de klink gaan hangen. HELLO BED AND BATHROOM, LET'S MAKE A MESS!

- Haar elastiekjes stelen en onder de bank verstoppen.

Ja, ik kan nog úren doorgaan en als ik dit lees moet ik ook weer lachen maar soms is het écht niet grappig.... Om 6.15u bijvoorbeeld.😒

Anyway, afgelopen vrijdag liet ik ze (eindelijk) "helpen" want dat was hoog nodig!

Jezus wat vond ik dat erg zeg.. 

Bij alleen al het verplaatsen van binnen naar de auto had ik het al moeilijk. 

Dat zielige hulpeloze gemiauw gaat door merg en been. Gelukkig is het echt maar 1 minuutje rijden naar de dierenarts want mama had het langer aangekund hoor.

Een voor een haalde ik ze met kooitje uit de auto en het enige wat ik kon zeggen was 

"Jaaa poepie ik weet het, sorrrrrry!"

Eenmaal binnen waren ze stil (en dus bang) en moest ik ze daar op de tafel, apart van elkaar, achterlaten. De dierenarts zei dat ik ze in de namiddag wel kon ophalen en dat t allemaal wel goed kwam...

"Jaaaaa joh" zei ik nog.

Nog één blik naar m'n kindjes en daar ging ik dan. 

Nog voor ik de auto instapte begon 't al. JANKEN JONGENS. JANKEN!

Kon mezelf wel voor m'n kop slaan en dacht DOE TERING NORMAAL maar ik kon er niks aan doen.. Vond het zo zielig.

Heb thuis heel m'n huis ondersteboven gehaald en schoon gemaakt. Vond alle verloren elastiekjes weer terug en kon dweilen met de achterdeur open en het kon opdrogen zonder poezen-pootjes ertussen door. Dat was fijn!

Een paar uur later stond mama weer bij de dierenarts om haar kindjes op te halen.

Alles was goed gegaan, ze zijn alleen nog suf werd er gezegd.

En dat was zo. Ze konden niets, alleen liggen. Hoewel de eigenwijs, Skipp al snel weer wilde gaan lopen (hij was net mij, na een avondje flink zuipen). 

Jillz daarentegen deed niks, kon niks en was zo zielig.

Die avond nog zat ik met haar met spoed weer bij de dierenarts.

Toen ik die avond weer even ging checken hoe 't met ze ging (lagen in een apart kamertje) lag ze té stil bij de verwarming. Ik zag geen buikje bewegen en op m'n stem reageerde ze ook niet. Ze voelde koud en reageerde ook niet toen ik haar hoofdje vastpakte en weer liet "vallen", haar oogjes waren een beetje open maar daar gebeurde ook niks. Mijn hart stond even stil. Ze is dood, dacht ik.

Met trillende handen en met paniek in m'n stem belde ik de dierenarts. "Als je binnen een uur hier kunt zijn.." zei hij.

"Ben er over een minuut" 😶zei ik.

Eenmaal in de auto, begon ze, GODZIJDANK, weer een beetje bij te komen en dacht waarschijnlijk alleen maar WTF ga je nou weer met me doen. 

De dierenarts vertelde dat ze een dubbele narcose had gehad en waarschijnlijk

daarom zó diep sliep. Het moest geen kwaad kunnen en ze zag er verder gezond uit. 

Op dat moment wil je zo iemand wel geloven maar toch ben ik dan bang dat het bij mij weer misgaat. 

Gelukkig had hij gelijk en nu, 2 volle dagen later is ze bijna weer de oude. Ze is nog steeds sloom, kan nergens op springen maar ze eet en drinkt en slaapt genoeg om weer helemaal aan te sterken. Gelukkig is Skipp nu ook weer zichzelf. Gisteren gedroeg hij zich nog vreemd, wilde haar steeds "aanvallen" en beet haar in haar nek, wat op dekkend gedrag leek - dude, je ballen zijn weg, Chill!

Maar waarschijnlijk was het een soort van verveling, omdat ze niet speelde + dierenarts geur en een beetje hormonen. 

Dag na de operatie

Dag na het verwijderen van zijn mannelijkheid

Ja, ik heb 2 kindjes, m'n maatjes en doe alles voor ze!

I'm now a crazy cat mom.

I Love them!💕

XOXO Raquel